Śledź nas na:



Cielesne życie człowieka

Ciało ludzkie

W ogólności, życie cielesne może oznaczać życie ziemskie człowieka, to jest jego mieszkanie w tym świecie, które zakończy się śmiercią. Sama śmierć może być różnie pojmowana, jak na przykład unicestwienie wszystkiego, które cechuje człowieka, bądź jako przejście na drugą stronę.

 

Bardziej precyzyjnie życie cielesne zawęża się w swoim znaczeniu do cielesnego życia organicznego, to jest do samej istoty organizmu cielesnego człowieka, którego rozkład identyfikuje się z śmiercią. To życie organiczne polega na jego aktywności w praktykowaniu zmysłów wewnętrznych i zewnętrznych, w ruchach członków, które służą całemu człowiekowi.

O życiu cielesnym w tym sensie należy zauważyć:

Materia cielesna nie jest właściwie ciałem po śmierci człowieka, które było częścią: informacja ludzka nie donosi tylko, że ciało jest ciałem żywym, ale również, że jest ciałem, którego istota jest życie w akcie pierwszym. A więc nie powinniśmy nigdy pojmować człowieka jakby był złożony z duszy, bądź ducha, i ciała żyjącego odwiecznie, ponieważ forma, która sprawia, że ktoś jest człowiekiem stanowi również jego ciało jako ciało.

A więc ciało ludzkie nie powinno być pojmowane jako czyste narzędzie, którego dusza ma potrzebę dla komunikowania ze światem widzialnym. Raczej jest częścią struktury ludzkiej jako takiej, a mianowicie osoby ludzkiej, aby uczestniczyć w jego życiu i godności.

Cel troski o życie

Jasne jest, że cel ten nie może być różny od dobra osoby ludzkiej, zarówno w jej aspekcie indywidualnym jak i w aspekcie wspólnotowym. Jednak należy przeegzaminować to bardziej z bliska, aby ukazać jak misja troski o życie wchodzi w porządek moralny według swoich orientacji bardziej fundamentalnych.

To dobro osoby ludzkiej należy odkryć w świetle Tajemnicy Chrystusa, ą także według wymagań jego głębokich dążeń, które objawiają się w jego życiu codziennym. Te dążenia powinny służyć kulturze, rozwojowi techniki, samej społeczności.

Wizja człowieka i jego przeznaczenie

Godność osoby ludzkiej, jak odkrywa się rozumem i objawia się w świetle Objawienia, wyraża się w prawdzie fundamentalnej, że człowiek jest stworzony na obraz Boga.

W godności człowieka jako obrazu Boga uczestniczy również jego ciało, poprzez które on odnajduje się w świecie i komunikuje się z innymi.

Przeznaczenie człowieka spełnia się częściowo w tym świecie, w rozwoju swojego życia jako duch i ciało, jakkolwiek jest prawda naturalna i objawiona, że nie spełni się ostatecznie nigdzie indziej jak poza światem.

Jednakże, nastawienie, jaką człowiek postrzega w sobie samym ku dobrom bądź wartościom ponadczasowym i wiecznym - prawdzie, dobru, miłości itp. - pokazują jasno, że śmierć nie może być końcem absolutnym, że życie osobowe trwa poza grobem. „Tajemnica losu ludzkiego ujawnia się najbardziej w obliczu śmierci. Nie tylko boleści i postępujący rozkład ciała dręczą człowieka, lecz także, i to jeszcze bardziej, lęk przed unicestwieniem na zawsze.

Podwójne powołanie człowieka do szczęścia tego życia w rozwijaniu swoich jakości duchowych i cielesnych i we wspólnocie ludzkiej, a następnie do szczęścia życia wiecznego, wymaga, aby życie tego świata prowadzone było według prawdziwego sensu wartości-to znaczy: życie cielesne tego świata trzeba szanować jako fundamentalna wartość, jednak należy używać go i kierować nim w perspektywie najwyższych wartości osobowych i wspólnotowych, aby zdobyć je w życiu teraźniejszym i przyszłym.

Tak, że troskę o Ciało i życie cielesne należy wypełniać w obrazie jego umieszczenia w osobie ludzkiej, obrazie Boga według natury i łaski, w ten sposób ta troska liczy się nie tylko z dobrem osobnika, ale również wspólnoty ludzkiej i chrześcijańskiej. Zachowanie ciała i życia cielesnego 1 rozwijanie ich staje się imperatywem w porządku chrystologicznym: „Nie wolno, więc człowiekowi gardzić życiem ciała, lecz przeciwnie, powinien on uważać ciało swoje, jako przez Boga stworzone i mające być wskrzeszone w dniu ostatecznym za dobre i godne szacunku".

 



Zobacz także