Sumienie powinno być zwierciadłem prawa Bożego.

SW II: Sumienie to najtajniejszy ośrodek i sanktuarium człowieka, gdzie przebywa on sam z Bogiem, którego głos w jego wnętrzu rozbrzmiewa. (KDK 16).

Nie ma władzy, któryby nie pochodziła od Boga. Kto wiec sprzeciwia się władzy - przeciwstawia się porządkowi Bożemu. Władza jest narzędziem Boga prowadzącym ku dobremu.

Prawo - ordinatio - musi mieć oparcie w ludzkiej ratio, tzn. musi być ordinatio rationis.

Prawo sprawiedliwe - analogicznie jak prawo Boże - angażuje sumienie jawiące się w funkcji wolności i wewnętrznej dynamiki rozumu w odkrywaniu sensu, ducha i wartości zobowiązań moralnych.

To co nie jest zabronione, jest dozwolone. To co jest wątpliwe, nie obowiązuje. Domniemanie winno być zawsze po stronie wolności, której ścisłym obowiązkiem jest osądzanie, czy jakieś prawo w danym przypadku obowiązuje, czy też nie.

Sumieniu indywidualnemu przyznaje się prerogatywy najwyższej instancji osądu moralnego, która kategorycznie i nieomylnie decyduje o tym co jest dobre a co złe.

Źródłem Prawdy może być tylko Prawo podyktowane przez Bożą Mądrość, ostateczny i najwyższy gwarant prawdy.

Osąd sumienia jest osądem praktycznym konkretnej sytuacji, ale opartym na racjonalnym przeświadczeniu, że należy miłować i czynić dobro a unikać zła.

Ostatecznym kryterium Prawdy do której odnosi się sumienie w swoich osądach jest sam Bóg. Jego to głos przenika w najskrytsze wnętrze człowieka, poucza go o Prawdzie i jednocześnie przywołuje do posłuszeństwa.

Wymiarem moralnym prawdy jest bowiem dobro, którego atrybutem z kolei jest świętość, sprawiedliwość, miłość, wierność, miłosierdzie.

On sam, Jego Słowo, jego Prawo - jest Prawdą.

Pełna integracja duchowo-osobowa z Jezusem niesie dopiero wyzwolenie człowieka poprzez prawdę i czyni go wolnym w prawdzie

Warunek podstawowy przyjęcia Pana Jezusa i wejścia z nim w relacje przynoszącą tak znaczny owoc, to nawrócenie i wiara w Ewangelię

Duch który przenika głębokości Boże jest światłem dla sumienia człowieka i źródłem ładu moralnego

Bóg przemawia w Duchu Św. Do ludzkiego sumienia właśnie przez Kościół. ostatecznie więc człowiek staje się w takim stopniu podmiotem działania Ducha Św. I uczestnikiem prawdy, w jakim jest zintegrowany z Kościołem, który trzecia osoba Boska oświeca i uświęca

Kiedy Kościół naucza i zobowiązuje wiernych do przestrzegania głoszonej nauk, nie narusza wolności sumień. Wolność sumienia nie jest nigdy wolnością od prawdy, ale zawsze i wyłącznie w prawdzie. Kościół pragnie więc jedynie służyć sumieniu.

Człowiek winien postępować zgodnie ze swoim sumieniem, o ile jest ono prawdziwe lub niepokonalnie błędne. Szczęśliwy ten, kto w postanowieniach siebie samego nie potępia. Wszystko bowiem co czyni niezgodnie z przekonaniem jest grzechem.

Prawo naturalne zostało wypisane i wyryte w duszy wszystkich ludzi i każdego człowieka, nie jest to bowiem nic innego jak sam rozum, który nakazuje nam czynić dobro i zabrania grzeszyć.