Jest to problem dotyczący końca życia, Eutanazja jest formą zabójstwa, które dąży do skrócenia życia w celu uniknięcia cierpień chorego. Jeśli śmierć jest chciana bezpośrednio, chodzi o eutanazję (słodka śmierć) bezpośrednią, zakazaną w sposób poważny. Przeciwnym jest przypadek eutanazji pośredniej, która jest dozwolona w stosunku, do proporcjonalnych motywacji. Zakłada ona użycie środków znieczulających, które uspakajając ból konającego.

Prawo do umierania z godnością - Odnośnie technik reanimacji, Kościół nie ogranicza prawa do przerwania ich w przypadku, w którym chodzi o śmierć mózgu, co pozwala tylko na zachowanie życia wegetatywnego, a co, w rzeczywistości nie jest niczym innym jak trupem. Wolno jest przerwać takie podtrzymywanie życia, kiedy umierający, dotknięty jest nieuleczalna chorobą, bez żadnej nadziei wyzdrowienia. Śmierć, bowiem jest wydarzeniem naturalnym.

Gdy zagraża śmierć, której w żaden sposób nie da się uniknąć przez zastosowanie dostępnych środków, wolno w sumieniu podjąć zamiar zrezygnowania z leczenia, które może przynieść tylko niepewne i bolesne przedłużenie życia, nie przerywając jednak zwyczajnej opieki, jaka w podobnych wypadkach należy się choremu. Nie stanowi to powodu, dla którego lekarz mógłby odczuwać niepokój, jakoby odmówił pomocy komuś znajdującemu się w niebezpieczeństwie.

Wiara chrześcijańska przypomina nam, że śmierć nie jest unicestwieniem istnienia ludzkiego, ale jest wielkim wydarzeniem, które daje sens temu życiu. Z jednej strony oznacza wyniszczenie biologiczne, w stosunku, do którego człowiek jest bezsilny, ale z drugiej strony, jest zadaniem człowieka, życia posiadanego, aby poprzez śmierć, osiągnął nowy wymiar, wymiar wieczności.

Zabicie niesprawiedliwego napastnika

Chodzi o aplikację miłości, jaka jest należna nam samym; w przypadku agresji należy przedłożyć własne życie nad życie agresora; Ale w celu uniknięcia nadużyć należny w klimacie emocji agresji, teologia moralna (również prawo) ustala warunki bardzo szczegółowe dla uzasadnionej obrony, która może dojść aż do zabicia napastnika. Oto one:

• Obrona musi mieć miejsce w momencie agresji, a nie może jej wyprzedzać;

• Obrona jest jedynym możliwym środkiem dla odparcia agresji

• Jeśli agresor zaprzestaje swój atak ze względu na determinację napadniętego, napadnięty traci prawo do odpowiedzi i do kontynuowania swojej reakcji. Inaczej byłoby to zabójstwo z zemsty.

Motywem głównym dozwoloności obrony przed niesprawiedliwym napastnikiem, i ewentualnie, wprost jego zabicie jest:

• Odpowiedzialność, jaką mamy w stosunku do życia - życia naszego i osób nam powierzonych wymaga, abyśmy tak się zachowali. Drogocenny dar życia darowany nam przez Boga, do którego przyporządkowane są inne dobra, byłby pod władzą samowoli i brutalności ludzi pozbawionych sumienia, jeżeli nie byłoby dozwolone bronienie się przed niesprawiedliwym napastnikiem.

• Porządek i bezpieczeństwo publiczne byłoby prowizoryczne, gdyby osoby niesprawiedliwe mogłyby napadać na inne i odbierać im życie i inne dobra, bez strachu przed jakimś oporem z ich strony.

Kara śmierci

Problem moralnej dozwoloności lub nie kary śmierci jest bardzo trudny, co wynika już z samego faktu, że zdania w tym względzie są bardzo-różne. Niekiedy postawa osób w stosunku do problemu kary śmierci jest nielogiczna, o ile z jednej strony dezaprobują oni zabójstwo osoby w karaniu przestępstw przez niego popełnionych, podczas gdy z drugiej strony akceptują lub wprost faworyzują zabicie osób niewinnych, np. zabicie osoby w łonie matki. Albo odmawiają jakiejkolwiek władzy ludzkiej prawa osądzania życia lub śmierci człowieka winnego, podczas gdy przyznają temu, który jest ciężko chory prawo do odebrania sobie życia, lub dopuszczenia, aby inni mu je odebrali.

Dziś bardzo podkreśla się funkcję uzdrawiającą, wychowawczą i resocjalizującą kary, podczas gdy pozostawia się w cieniu aspekt zadośćuczynienia i odwetu. Kara postanawia uczynić na nowo przestępcę osobą dobrą i włączyć go ponownie do wspólnoty, przeciwko której zawinił, i od której w pewnym sensie oddzielił się. Nie stawia się natomiast kary w podkreśleniu złamanego porządku przez kryminalistę wymierzając mu cierpienie.

Przez wieki, aż do dzisiejszych czasów, władza publiczna uznawała prawo karania śmiercią po regularnym procesie. Kara śmierci tak była usprawiedliwiana przez koncepcję religijną, która oczywiście, nie była już przyjmowana przez rządy niewierzące krajów współczesnych. Taka kara śmierci chciała być swego czasu zemstą społeczności, przykładem dla przestępców i ustaleniem porządku społecznego poprzez rodzaj rekompensaty. Współczesne uświadomienie godności osoby ludzkiej, również przestępcy, kontestacja, że kara śmierci nie ma jako prawdziwego skutku odwodzącego, sprawiły, że kara śmierci nie może być określana słuszną obroną, ponieważ oskarżony zostaje postawiony w takich warunkach, że nie może już szkodzić; jest ona aktem społecznej zemsty wykonanym z zimną krwią, przez wszystkich w końcu znienawidzonym.

Pierwszym celem kary jest naprawienie nieporządku wywołanego przez wykroczenie. Gdy kara jest dobrowolnie przyjęta przez winowajcę, ma wartość zadośćuczynienia. Ponadto, kara ma na celu ochronę porządku publicznego i bezpieczeństwa osób. Wreszcie, kara ma wartość leczniczą; powinna - w miarę możliwości -przyczynić się do poprawy winowajcy.